यो मौषम अनि शहर बैमानी
उस्तै मनभित्र रहर बैमानी ।
आउँछन झस्काउन फेरी एकान्तमा
उनकै यादका यी लहर बैमानी ।
न रातमा निद न दिनमा होस
प्रेम नै हो रे रोग ठहर बैमानी ।
पिएको त थिएँ ज्यानै दिउँ भनि
नशा पो दिदै छ जहर बैमानी ।
आफ्नो छैन मूल खोलाको नै भर
उर्ली उर्ली बग्छ नहर बैमानी ।
निर्मला खड्का
भैरहवा
No comments:
Post a Comment